افزایش آگاهی مردم نسبت به سلامتی باعث ایجاد تقاضا برای نوشیدنی های غنی از انرژی با منشاء طبیعی شده است.
در این رابطه شیره خرما شیررضا به ویژه برای جمعیت روستایی و حاشیه شهر از اهمیت اقتصادی بالایی برخوردار است.
فیلیپین، تایلند و سریلانکا تولیدکنندگان عمده شیره خرما از Cocus nucifera هستند در حالی که مالزی و اندونزی بیشتر از Nipa fruticans برداشت می‌کنند (Van Nguyen et al., 2016).
صادرات شیره به طور گسترده به کشورهایی مانند کانادا، کره جنوبی، ایالات متحده آمریکا،
عملکرد شیره با گونه، فصول، اسپات های همان درخت و زمان شیردهی (صبح، شب) متفاوت است.
در یک اسپات گل آذین می توان شیره را به مدت یک ماه یا در مواقعی حتی بیشتر از یک ماه برداشت کرد و در همان دوره اسپات دوم نیز ممکن است برای شیره زدن آماده باشد.
برداشت شیره تا 6 ماه با سه اسپات تراوش همزمان شیره از همان درخت انجام می شود.
در سریلانکا ضربه زدن به مدت هشت ماه انجام می شود و پس از آن یک دوره استراحت چهار ماهه انجام می شود.
ترکیب تغذیه ای شیره خرما و ویژگی های کیفی آن تا حد زیادی متفاوت است و به منطقه جغرافیایی، جنس، گونه، تنوع و مدت زمان مصرف بستگی دارد.
شیره به طور عمده از تقریباً 80٪ آب و 10-15٪ از کل قندها با ساکارز به عنوان ماده اصلی تشکیل شده همراه با قندهای گلوکز، فروکتوز، اینوزیتول و رافینوز در سطوح کوچک تشکیل شده است.
شکر تولید شده از شیره Borassus flabellifer و Phoenix sylvestris سالم تر از شکر است.
داده های موجود در مورد سودمندی شیره خرما مختص منطقه و در اقیانوس وسیع ادبیات پراکنده است.
درک عمیق تر از ترکیبات شیمیایی، میکرو فلور و اقتصاد به شناسایی روش نگهداری مناسب شیره خرما کمک می کند.
شیره برداشت شده از درختان خرما سرشار از قندها، اسیدهای آمینه ضروری و ویتامین ها است که به همین دلیل به عنوان یک نوشیدنی انرژی زا مورد مصرف مردم روستایی و حاشیه شهر قرار می گیرد.
در مناطق شهری، موانع اصلی برای ترویج این صنعت در مقیاس بزرگتر، مفهوم کلی در نظر گرفتن شیره به عنوان یک نوشیدنی الکلی، محدودیت در بازارپسندی به دلیل عدم استفاده از تکنیک های نگهداری و عدم آگاهی مردم است.
