اولین نمونه‌های سرامیک پرسلان قهوه ای در سرزمین‌های مقدس، حدود قرن چهارم قبل از میلاد، سرچشمه گرفت.
از آنجا، رومی ها سرامیک کاری را به اروپا آوردند، زیرا زمین هایی را اشغال کردند. در قرن‌های 8 و 9، مردم اویغور شمال غربی چین چیزی را ایجاد کردند که اساس سرامیک های قرن سیزدهم ترکیه و خاورمیانه شد، که به دلیل تقارن هندسی و نقوش گیاه‌شناسی قابل توجه بود.
هنر رومی از بین رفت و توسط راهبان سیسترسین در قرن دوازدهم دوباره کشف شد. آنها یک سرامیک فشرده با الگوی منقوش با چندین رنگ به نام سرامیک های encaustic ایجاد کردند.
این روش بعداً در قرن شانزدهم از بین رفت تا اینکه قرن هفدهم شاهد ظهور این سرامیک ها در ترکیه و همچنین سرامیک دلفت در هلند بود. در اواسط قرن هجدهم، صنعت سرامیک دوباره به محبوبیت رسید و تولید در سراسر اروپا گسترش یافت.
هربرت مینتون دوباره در انگلستان در سال 1843 شروع به ساخت سرامیک های سوزاننده کرد.
در حالی که سرامیک های تک رنگ در اواخر قرن شانزدهم در آمریکای مرکزی و جنوبی تولید می‌شد، در ایالات متحده که سرامیک ها را از اروپا وارد می‌کرد تا زمانی که ایالات متحده از سال 1870 صنعت خود را ایجاد کرد، رایج نبود.
با دوران ویکتوریا، فشار برای نظافت و بهداشت عمومی، سرامیک ها به عنوان سطحی که می‌توان آن را تمیز و ضدعفونی کرد، رایج شد. تا این زمان، سرامیک های کاستیک شکل غالب سرامیک ها بودند.
از دهه 1890، سرامیک های سرامیکی سفید و رنگی و به دنبال آن سرامیک های لعابدار فایانس (متنوع) تولید شد. با ظهور لعاب های آماده در دهه 1900، سرامیک های رنگی ثابت امکان پذیر شد.
در سرزمین‌های مقدس، حدود قرن چهارم قبل از میلاد، سرچشمه گرفت. از آنجا، رومی ها سرامیک کاری را به اروپا آوردند، زیرا زمین هایی را اشغال کردند.
در قرن‌های 8 و 9، مردم اویغور شمال غربی چین چیزی را ایجاد کردند که اساس سرامیک های قرن سیزدهم ترکیه و خاورمیانه شد، که به دلیل تقارن هندسی و نقوش گیاه‌شناسی قابل توجه بود.
دو نوع سرامیک وجود دارد: لعابدار و بدون لعاب. سرامیک های لعاب دار یک سطح رنگی روی سرامیک های سبز یا پخته شده دریافت می کنند که سپس پخته می شود.
سرامیک های بدون لعاب رنگ خود را از خود خاک رس یا از مواد افزودنی مانند رنگ، رنگدانه یا اکسیدها می گیرند. سرامیک های بدون لعاب شامل سرامیک معدنی، سرامیک های سوزاننده و سرامیک های معرق هستند.
